Gdy patrzę na PIS, to szkoda gadać. Natychmiast wyskakują mi przed oczy niektóre postaci, nieprawości, kłamstwa, faryzeizm, niebezpieczeństwa, ku którym nas ta partia prowadzi. Jak spojrzę na PO, to szkoda gadać. Już widzę samochód zajeżdżający na cmentarz celem ustaleń i w ogóle lepiej nie pisać. A Kukiz? Nieźle dawał w żyłę? Pewnie za kołnierz tam nie wylewał. A ten, czy ta, co napisał(a)? Jakie bzdury? To trzeba sprostować! Sprzeciwić się.
Co mnie rozgrzewa? Otóż chęć sprzeciwu. Piętnowania. Polemiki. Wskazywania błędów, których widzę wszędzie takie ilości, że w końcu chce się na to machnąć ręką i powiedzieć "niech ten świat idzie do diabła". I może ostatecznie w tym potocznym stwierdzeniu kryje się kluczowe znaczenie tego sposobu postrzegania, widzenia, reagowania, którego w jakiś naturalny sposób doświadczam.
Wydaje mi się, że podobnie doświadczają i reagują moi rodacy. Że najczęstszą jest polemika niezgody, widzenie błędów i to tych ciężkich, konflikt, sprzeciw i piętnowanie, to jest to, ku czemu nas popycha nasza naturalna skłonność.
Gdy się zapytam, tak naprawdę, czy potrafię dostrzec w tym, co robi PiS, czy widzę, takie rzeczy, które - powiedziałbym - są cenne, wartościowe, korzystne? Tak, są takie rzeczy i sprawy. A czy w tym, co zrobiło PO, potrafiłbym wskazać takie sprawy i działania, które oceniłbym jako ważne i korzystne dla kraju i Polaków? Tak, potrafiłbym. Ale czy dostrzegam te rzeczy na co dzień? Nie. Dlaczego? Bo dostrzegam błędy. Dlaczego dostrzegam błędy? Bo tak jestem n a s t a w i o n y.
Owo zwrócenie się ku błędom, cieniom, wadom oraz owo nastawienie na potępianie, sprzeciwianie się, deprecjonowanie wcale nie jest ograniczone do przestrzeni polityki. Bynajmniej. To się rozciąga na całą niemal rzeczywistość, w której bardziej rzuca się w oczy to, co kuleje, niż to, co pięknie skacze. To wady wybijają się na plan pierwszy. To potrzeba ich nazwania jest najbardziej paląca.
A gdyby inaczej? Gdyby dostrzegać w ludziach, w ich społecznościach, w mechanizmach, które tworzą dobro? Co wtedy? Jakby było wtedy? Ale to niedorzeczne - od razu podpowiada mi głos w lewym uchu. Zobacz jacy są źli. To zło tylko będzie rosło i nas zabije, jeśli go odpowiednio nie potępisz, nie nazwiesz, nie skupisz na nim swojego wzroku.
Więc skupiamy się na złu. Na złu w ludziach, na złu w rzeczywistości, czasem na złu w naszym życiu. Zło staje w centrum naszej uwagi i toczymy z nim zawzięty bój, patrząc i dostrzegając go więcej i więcej. I ostatecznie ta walka jest nie do wygrania. Choć momentami odnosić możemy tymczasowe zwycięstwa. Nie zauważamy jednak, że podstawową ofiarą pada nasze patrzenie, nasze nastawienie, nasze zwrócenie się. A podstawowym przegranym staje się dobro. Bo dobro zaczynamy czuć, rozumieć i postrzegać jako walkę ze złem, ale uwaga, ze złem na z e w n ą t r z nas. Więc świat jest zły, ludzie są głupi, partie są złe, właściwie jak się tak przyjrzeć to wszystko jest złe. I to jest prawda. To znaczy w tym sensie prawda, że we wszystkim jest element, pierwiastek zła. I to zło jakoś pragnie. Pragnie naszego wzroku, naszej uwagi, można powiedzieć językiem romantyczno-religijnym - naszego serca. Bo zło ma dwie cechy: Zawsze oskarża każdego człowieka. Zawsze chce się rozprzestrzeniać.
A dobro w ludziach gdzieś tam w kąciku. Robi swoją cichą pracę. Przędzie nici rwane i zalewane przez powódź ciemnego zła. Nie przepadnie, bo nie może, ale czeka. Może czeka na to, żebym ja, żebyś ty, zaczął je dostrzegać. Je wspierać. Je popierać. W ludziach, w tym co robią i mówią. W ich organizacjach. W procesach na świecie. Nie, nie będziesz w ten sposób ślepy na to, co złe, błędne, niewłaściwe, ale zobaczysz to we właściwych proporcjach i kontekście.
Więc może takie noworoczne postanowienie. Że jak zobaczę coś dobrego, to to docenię, choćby słowem. W drugim człowieku, w rzeczywistości. Że spróbuję się skupiać na dobru. Że będę się nim cieszył. Ciekawe. Czy warto? I co z tego wynika?
