"Nie ma znaczenia jak jest.
Znaczenie ma to, co zrobisz w tej sytuacji." - Południowa księga kwitnienia traw.
Mitologia hinduska przedstawia boga z dziesiątkami rąk, mogłaby z tysiącami, gdyby tylko dało się to wyrzeźbić lub umieścić na obrazie. Bóg zatem może wszystko, wszystko sprawia, wszystkim kieruje. Choć takie obrazy są obce ikonografii chrześcijańskiej, to obecne jest w chrześcijaństwie podobne przekonanie: Bóg sprawi, Bóg może, trzeba się pomodlić, a wszystko może się zmienić.
Więc czekamy. Na tę pomoc. I modlimy się. O lepszych polityków, o lepsze dzieci, o lepszych sąsiadów, o lepszą - albo w ogóle - pracę. O to, żebyśmy nie cierpieli. O to, żeby sprawy przyjęły pomyślny obrót. Żeby Pan Bóg zmienił, tych ludzi, tą sytuację, to życie. Bo ludzie chłodni i okrutni. Bo sytuacja beznadziejna. Bo życie do dupy.
Więc to tylko od naszej modlitwy zależy, czy Pan Bóg wreszcie zainterweniuje. Czy jego wszechmocne ramiona wysuną się z chmur nieba i wydobędą nas z miejsca, gdzie się znaleźliśmy, i przeniosą nas tam, gdzie dobrze, normalnie, sprawiedliwie i miłość, jak kromka chleba. I marmolada też w kredensie, czeka na słoneczne popołudnie.
Ale to się nie dzieje. Pogoda się nie poprawia i wciąż leje, a my siedzimy na przystanku i czekamy. Ci obok jeszcze bardziej trudni, te społeczne i polityczne mechanizmy to już szkoda gadać. Wszystko na psy schodzi i rozpada się. A my się tak staramy. I obwiniamy, słusznie zresztą, tych wszystkich złych. Bo to przez nich, bo to oni. A Bóg? Znów się pomodlimy, żeby zmienił, choć nie chce, i jak nam mówią - to też tajemnica, tylko trzeba więcej.
Bóg ma dwie ręce. Jeden mózg i dwie nogi. Ma też jedne usta, którymi może coś powiedzieć. Bóg może wszystko, ale trzeba mu na to pozwolić. Trzeba zakasać rękawy i zamiast zwalać na niego konieczność zmiany naszego życia, krok za krokiem - czasem w mozole, czasem w poczuciu beznadziei - iść do przodu. Bo te dwie ręce, które ma Bóg, to są nasze własne ręce. A te dwie Jego nogi, to są przecież nasze nogi. I ten umysł, który ma, a który może wytwarzać dobre myśli, to nasz umysł.
Jeśli Bóg ma nam pomóc, czy to w wymiarze indywidualnym - co pewnie ważniejsze, czy w społecznym, to może nam pomóc przez nas. Przez to co robimy.
Ustawianie się w roli cierpiącego - to faktycznie - czekającego na zmianę człowieka, nie jest zamiarem Boga. Jego zamiarem jest działanie tego człowieka. Działanie, które owszem, wypływa i źródło swoje czerpie z kontaktu, z relacji, z bycia z Nim, z Bogiem. Ale to jest niezbędny początek, po którym może przyjść rozwinięcie, czyli działanie.
Nawet jeśli nasze myślenie, podpowiada nam, że to na nic. Że nasze starania i tak nie zmienią rzeczywistości. To tylko sygnał, że nasze starania powinniśmy skierować w stronę naszego myślenia. Bóg nie chce żebyśmy tak myśleli. Ale znów, nasze myślenie możemy starać się zmienić sami. W porozumieniu z Nim, w Nim pokładając całą nadzieję. Ale On bez nas, niewiele może. "Twoja wiara cię uzdrowiła" - mówił Jezus.
Więc może czas zrozumieć. Że odpowiadamy. Cholernie mocno odpowiadamy, za to co robimy. W stosunku do innych, w stosunku do siebie, do życia. Nie odpowiadamy w ten sposób, że ktoś nas z tego rozliczy. Wystawi nam rachunek, sprawdzi listę naszych win i zasług, zaniechań i dokonań. Odpowiadamy w ten sposób, że to co robimy przyniesie nam konsekwencje. Przyniesie i przynosi w każdej chwili. I choć przede wszystkim nam, to także innym, całemu światu można powiedzieć.
Więc pamiętaj, że każde działanie w dobrej sprawie, to działanie Boga w twojej sprawie. I każde nie działanie w dobrym kierunku, to marnowanie daru jakim jest czas i życie. Zastępowanie tego działania, czekaniem na zmiany dokonane przez kogoś innego albo przez samego Boga, jest dryfowaniem. Dryfowaniem w stronę morza smutku, złości, agresji i frustracji. Zaraz, zaraz... jaką nazwę miało to morze?
------------------------------------------------
Blog pielgrzymkowy
