Podejście Nitcheańsko-kryminalne. Ludzie to kurwy, łachmany i żałosne kreatury. Ja jestem Panem. Ja przerastam całe to robactwo, kłębiące się po Ziemi. Bóg jest wymysłem tego robactwa. Postawię nogę na ich karku i na karku ich Boga.
Podejście hedonistyczno-ateistyczne. W dupie mam Boga. To nieprzyjemny wymysł. To wymysł ciemnych ludzi, którzy są głupi i okrutni. Mam swój dom. Swoje przyjemności. Swoją swobodę w dążeniu do nich. Cały ten cudowny świat, jest dla mnie. Bóg? On tylko przeszkadza. Usuńmy go na zawsze z pamięci i świadomości.
Podejście katoslamskie. Bóg jest wielki. O jaki jest wielki! Ja znam prawdę o Bogu. Ja wiem, czego Bóg chce. Od innych ludzi. Ja jestem ważny, bo znam wolę Boga. Innym tę wolę objawię i powiem. I zmuszę ich, tak czy inaczej, żeby się tej woli, przekazanej i poznanej przeze mnie podporządkowali.
Podejście kontrolno-interesowne. A czy ty naprawdę zasłużyłeś? Zastanów się. Przyjdź w przyszłym tygodniu. Ludzie są głupi. Pchają się do Boga. A gdzie wytarcie butów? Gdzie czystość? Gdzie zasady. Ja? Nie. Zastanów się nad sobą. Bóg musi przez kogoś ludzi rozliczać. Ustawiać reguły. Nadzorować. Wart pracownik wynagrodzenia.
Podejście wschodnio-panteistyczne. Bóg jest. Ale samo bycie to absurd. To nuda. Dlatego Bóg się wcielił. W każdego z nas. To my jesteśmy Bogiem. Przez każdego z nas Bóg poznaje w końcu siebie i dąży do siebie. Zapomnieliśmy, że jesteśmy Bogiem, na własne życzenie. Świat i życie jest cudowną kosmiczną przygodą, którą Bóg, poprzez nas sobie zafundował.
Podejście newageowo-utylitarno-caochingowe. Bóg to twoja nadświadomość. Może wszystko. Wszystko tworzysz. Całe twoje życie. Modlitwą możesz zmienić. Możesz być kim chcesz i żyć jak chcesz. Odwołaj się do swojej nadświadomości, bo to jest właśnie Bóg. Użyj jej (jego). Użyj i żyj dobrze, czyń dobro, doświadczaj dobra!
Podejście czarodziejsko-gnozostyczne. Bóg to cudowna, niesamowita tajemnica, zakryta przed oczami zwykłych. Tylko wtajemniczeni mogą dostąpić wiedzy o Bogu. Poznać jego zasadę, treść i formę. Poznanie Boga daje moc i zrozumienie, przekraczające każdą moc i każde zrozumienie. Oto ścieżka wiedzy.
Podejście niewiedzy i miłości. Nie wiem kim jest Bóg. Nic o nim nie da się powiedzieć. Nie da się, bo słowa nie są z zakresu opowiadania o Bogu. Nie da się o nim też nic pomyśleć, bo myśli nie są z opowiadania o nim. Bóg mnie stworzył, bo inaczej nie umie. Bo mnie kocha. Tak, że nie da się tego powiedzieć. Jedyna do niego ścieżka, biegnie przez miłość.
