Generalnie sytuacja człowieka jest nie do pozazdroszczenia. Zewsząd zagrożenia i niebezpieczeństwa. Wszystko dybie na niego. W końcu... śmierć, bliższym czy późniejszym. Do d**y z takim życiem.
Niektórym się poszczęści. Mają swój czas, konsumpcji. Związków, majątku, przyjemności, doznań, uznania, władzy, sławy, zdrowia itd. Ale ten czas nie wszystkim dany i nie na stałe. Czas drugi, czas gdy nas zaboli, gdy perspektywy runą, gdy nie potrafimy sobie poradzić, gdy już nic... - zdarza się równie często, jeśli nie częściej.
I można dojść do sytuacji, gdzie już nic nie ma sensu. Żadne nasze poczynania nie prowadzą do dobrych skutków, nie zmieniają naszego położenia, a jak spróbujemy, to na gorsze wychodzi. Jednym słowem życie jest fatalną pułapką, z której nie mamy jak wyjść.
Rzecz jednak w tym, że upatrujemy swojego wyzwolenia, swojej radości, swojego spełnienia w czymś, co jest dookoła nas. W tak zwanej rzeczywistości. Gdy owo coś, co dla nas uczyniliśmy nieświadomie, warunkiem szczęścia, padnie, to po nas.
Jak byśmy się nie gimnastykowali, zawsze szukamy tego czegoś, czego nie mamy. Bo to nam potrzebne, bo z tym wiążemy swoje samopoczucie, swoje poczucie szczęścia.
I bywa, że Bóg (o ile istnieje) odziera nas. Odziera nas ze wszystkiego, co nam drogie. Hiob się kłania. Odziera nas tak, aż nic nam nie pozostanie poza głuchą rozpaczą. I ewentualnym spostrzeżeniem, że wszystko "w czym pokładamy nadzieję" może być nam zabrane. Na serio. Łącznie z życiem i szacunkiem.
I dochodzi się wtedy do nieśmiałego przypuszczenia.
- To może Bóg...
- Ale co Bóg?
- No... to może Bóg, mógłby być adresatem tej nadziei. Może w nim ją pokładać?
- No a co ze wszystkim innym?
- Nie wiem, po prostu nie wiem. Wszystko inne i tak... Więc może jednak w Nim?
- No ale zawsze przecież w nim, tę nadzieję też pokładaliśmy.
- No wiem, ale tym razem... na serio.
- A to nie było na serio? To poprzednio?
- A było?
Najpiękniesza książka pod słońcem :)
