Czy najlepszy wygrywa czy wygrywa najlepszy? To tylko z pozoru żartobliwe lub niepoważne pytanie. Urok piłki nożnej polega, m.in, na tym, że teoretycznie słabsza drużyna może pokonać lepszą. W piłce liczy się wyłącznie stosunek strzelonych bramek, zatem ten, kto strzelił ich mniej jest gorszy. Wszystko wydaje się być w porządku.
A jednak tak nie jest. Coś z regułami tej gry jest "nie tak". Albo mamy takie zawody, w których talent, praca, wysiłek, umiejętności przekładają się na wynik, albo takie zawody gdzie wcześniej wymienione czynniki wcale nie przechylają szali zwycięstwa.
Piłka nożna to takie zawody biegu na 100 m, w trakcie których sportowcy losują, kto będzie miał buty do biegania, kto kalosze a kto na bosaka. A teraz start! Losowanie jest uczciwe, w różnym dniu, różnie wypada, umiejętności i forma swoją rolę grają, no ale.. jaki to ma sens?
Albo jest jak koszykówka, której wynik meczu jest ustalany po pierwszych trzech rzutach. Można sobie ćwiczyć.
Przewidywany i wpisany w reguły gry niski wynik, przy dużej ilości prób jego ustalenia i czynników wpływających na efekt tych prób, sprawia że rezultat całej gry jest często oderwany od sportowej wartości uczestników. Egzemplyfikacją takiego układu były zasady toczenia dogrywki do "złotej bramki" - równie głupie tylko bardziej jak obecne.
Piłka nożna ma swój urok i nieusuwalnie ze sobą związane zainteresowanie kibiców. A jednak, szczególnie po tych mistrzostwach, jakoś traci swój sens. Staje się czymś na pograniczu cyrku dla gawiedzi, złożonego z ruletki, rzutu kościmi i pracy zawodników. Mistrzem Europy została drużyna, która wygrała z Polską, dzięki bramce strzelonej biodrem Krychowiaka.
Bezsens. Zupełny bezsens.
